De dagen daarna

Mama is dood, maar Lis gelooft het niet helemaal. Mama is immers wel vaker weg – met papa op vakantie of naar het ziekenhuis – en altijd komt ze terug. Als ik nou voortaan iedere keer mijn spinazie opeet, denkt Lis, en al mijn speelgoed weggeef, wie weet is mama er dan ineens weer. Toch is er iets veranderd. Papa lacht zo raar, net of lachen pijn doet, en de ooms en tantes aaien allemaal over Lis’ hoofd en zeggen ‘Och kindje toch.’ Lis heeft genoeg van alle grote mensen die zo vreemd doen.

Gelukkig is opa er nog, die Lis heel hoog laat zwaaien met de schommel en samen met haar tussen de jassen aan de kapstok kruipt als Lis niemand wil zien. Door opa begint Lis te begrijpen dat mama nooit meer terugkomt.