Dag opa; een afscheid

Op het laatst speelde mijn opa alleen nog met zijn wandelstok, lopen kon hij er niet meer mee. De onderkant zwaaide omhoog en de stok gleed door de palm van zijn hand naar beneden. Tik! Dan weer omhoog. En naar beneden. Tik! Als de klok op de schoorsteen.
‘Dan zie ik je waarschijnlijk niet meer,’ zei hij toen ik vertelde dat ik lang op reis ging. We omhelzen elkaar. Ik kan geen houding vinden en ga, mijn opa blijft achter in zijn stoel…