De 15-jarige Fay en Meije zijn beste vriendinnen. Meije blijkt een dodelijke ziekte te hebben en heeft nog maar kort te leven. Na haar dood leest Fay in haar dagboek over Meijes geniale plan.
15-18 jaar
Elliot is al sinds zijn geboorte doodsbang, voor bijna alles. Hierdoor leidt hij een geïsoleerd bestaan bij zijn moeder in huis. Het enige dat zijn angst nog een beetje kan onderdrukken zijn de pillen die hij elke dag krijgt. Door een vergissing in de levering raken deze zo goed als op, waardoor zijn moeder met kerst door het ijzige winterweer naar de apotheek gaat om nieuwe te halen. Als ze niet terugkomt, moet Elliot een keuze maken: blijft hij wachten terwijl de overweldigende angst langzaamaan bezit van hem neemt of dwingt hij zichzelf naar buiten te gaan om haar te vinden…?
7-9 jaar
Thomas ligt al heel erg lang in bed, hij heeft pijn aan zijn been en kan waarschijnlijk nooit meer lopen. Maar iedere avond als het begint te schemeren, tikt er een klein mannetje tegen het raam: meneer Rozenstaf. Hij neemt Thomas mee, dwars door het raam, naar Schemerland. Dat is een heel bijzonder land, waar Thomas zelf een bus mag rijden, een tram besturen, en zelfs vliegen.Thomas vraagt zich af of dat eigenlijk wel kan.‘Dat doet er niet toe,’ zegt meneer Rozenstaf.‘Dat doet er niet toe in Schemerland.’
12-15 jaar
Belle is 13 jaar en ligt ernstig ziek in het ziekenhuis. Ze krijgt veel bezoek, maar of dat haar ook helpt? Dit boek verscheen eerder onder de titel 'Ziek' Tekst van de achterflap: 'Dit is mijn schrijfschrift. En jij bent: Mama: Grootste kans. Hoi mam. Als je wil mag je het wel lezen. Maar dan moet je niet te veel schrikken van alles wat erin staat. Oké? Je kunt het ook eerst aan opa geven. Opa en/of oma: Lieve opa en oma. Jullie zijn de liefste opa en oma van de wereld. Dokter Stuiver: Beste Lodewijk, dit is privé. U heeft uw eigen kladblok dus blijf A.U.B. met uw poten van mijn schrijfschrift af. (Dank u wel.) Brie (of Mek): TERUGLEGGEN STOMME KRENGEN (UITROEPTEKEN) Papa: Kleine kans, maar als het toch zo is moet je het maar aan mama of opa geven. Niet gaan lezen, pap, echt niet doen hoor. (O en ook niet aan Renate laten lezen. Dat lijkt me logisch.) Iemand anders (die niet in het ziekenhuis werkt): Dan is het me dus gelukt. Je mag het lezen.'
Reacties
Er zijn nog geen reacties op dit boek, wees de eerste!